Karaoke

Hallo allemaal
De laatste twee weken niet uit UB geweest. Maar toch maar een teken van leven.

Ik heb karaoke gedaan!! Ik had me er al veel bij voorgesteld en 2 weken terug heeft Projects Abroad ons dan meegenomen naar karaoke!
En wat een verschil met de karaoke in Nederland.. Je gaat naar een VIP-room die je met je vrienden huurt. Daar zijn 2 microfoons en zo’n instrument met bellen (zie foto..). Er is ook een bel voor als je de serveerster nodig hebt, die komt drankjes brengen. En 2 enorme boeken met liedjes waar je uit kan kiezen. En dit zijn geen meezingers zoals ‘even aan mijn moeder vragen’, maar serieuze liedjes.. Is toch wel even wat anders! Iedereen was in het begin wat onwennig maar we kwamen toch los en hebben allemaal wat gezongen! Het was uiteindelijk echt heel leuk en gezellig. Nick was die zondag jarig en Otgoo en Ariuna (van Projects Abroad) hadden taart en champagne meegenomen. Dat bracht de sfeer er natuurlijk ook in.

Zondag 29 april waren de 2 belangrijkste wegen van UB afgesloten voor motorverkeer. Het was iets van een Verkeersveiligheidsweek van de VN ofzo, en omdat er zoveel ongelukken gebeuren in UB hadden ze dus besloten deze wegen te blokkeren. Ik ging wat drinken met wat vrijwilligers en het was zo gek om de wegen, die anders zo ontzettend vol zijn en waar t zo’n lawaai is van toeters, nu zonder auto’s te zien. En nog fijner: je kon oversteken zonder elke keer weer je leven te riskeren… De wegen waren nu vol met kinderen op fietsen, er was een marathon en ook wat racefietsers. Op het Sukhbaatar plein was een voorstelling van traditionele Mongoolse dans en muziek, echt heel gaaf! Helaas was ik hier niet op voorbereid en had ik mijn fototoestel niet bij me…

Verder was het plan om zaterdag met Projects Abroad, mijn organisatie, bij een weeshuis bomen te gaan planten. Maar toen bleek dat we alleen gaten gingen graven. En toen we daar aankwamen, bleek de grond ook nog keihard… Er waren al heel veel medewerkers van het weeshuis aan het graven met scheppen uit de oertijd en zelfs met blikjes om het zand uit de gaten te scheppen. En Projects Abroad had voor ons hele mooie modern scheppen meegenomen.. . Zelfs hier hebben we het beter voor elkaar..
We werden in teams van 2 ingedeeld . Ik zat bij Kelli, uit Amerika. En toen de mensen die ons aan het werk moesten zetten ons zagen, besloten ze dat we geen gaten konden graven en dat we het klimrek maar schoon moesten maken en verven... Haha ik zie er toch niet zo sterk uit dus.. Eerlijk gezegd was ik daar wel blij om! We gingen aan de slag en even later kwamen de andere meiden van onze groep zich bij ons voegen, omdat die toch maar stonden te kijken hoe de jongens gaten aan het graven waren...
Op zich was het vrij zinloos om het rek schoon te maken, aangezien het niet echt schoon werd en het zo ontzettend stoffig is in UB en het waaide, dus werd het toch meteen weer vies.. Maar ja, alles beter dan gaten graven.. ;-) Het was die dag wel heerlijk warm, 26 graden! Maar zoals gezegd, erg stoffig, vandaar de prachtige zonnebril op de foto ;-)
Na het schoonmaken waren de jongens ook klaar met graven en kwamen ze helpen verven. We zijn met zn allen toch wel 3 uur bezig geweest, maar toen was het hele klimrek geverfd..

’s Avonds met zn allen op stap geweest, we hebben nog een tijdje buiten gezeten bij de Irish Pub, zo lekker was het! Ik was ook aardig verbrand..

Verder heb ik dus vooral gewerkt. In het weekend heb ik nog het Chojin-Lama Klooster-museum bezocht. Ook weer prachtig! Helaas moest ik ook daar betalen om foto’s te maken, niet gedaan. Binnen waren een paar Tsam-maskers. De Tsam dans is een boeddhistische dans die vooral in Mongolie veel voorkwam. Er wordt gedanst in kostuums. De maskers wegen alleen al 30 kilo! Het hele kostuum weegt zo’n 70 kilo! De meeste maskers waren behoorlijk angstaanjagend, met doodshoofden erop...

’s Avonds zit ik vaak in Dave’s pub, een Engelse pub. Op donderdag is er quiz-avond, dan zit het vol met buitenlanders, erg gezellig. Heb nog een Nieuw-Zeelander ontmoet die Nederlands praat, het voelt zo raar om hier Nederlands te praten! Alle andere vrijwilligers komen uit Amerika en Engeland.

Verder leer ik steeds meer over Mongolie en de cultuur. Zo mag je je tas niet op de grond neerzetten, ik weet nog steeds niet precies waarom, ik geloof dat je dan arm wordt ofzo. En als je per ongeluk iemands voet aanstoot, geef je elkaar een hand om te laten zien dat het niet expres ging. Dit wordt erg serieus genomen: zelfs tijdens vergaderingen en basketbal (dan blijf je dus bezig..) doen ze het! Wel erg vriendelijk! En aangezien bijna iedereen hier boeddhistisch is, wordt er geen Kerstmis gevierd. Toch hebben ze op een of andere manier wel iets met Kerstmis: op een aantal plekken hangt er Kerstversiering en vrij veel mensen hebben een Kerstliedje als ringtone! (als het geen Kerstliedje is, dan is het wel Akon, daar zijn ze dol op...) En vorige week ging Iain (uit Amerika) met zijn gastgezin naar het platteland, hebben ze Kerstliedjes gezongen in de auto...
Ook zijn ze erg gehecht aan hun mobieltjes, die gaat mee in de beautybehandeling (toen ik met mijn gastmoeder ging, moest de schoonheidsspecialiste haar telefoon tegen haar hoofd aanhouden omdat haar handen in de creme zaten..), en in de aerobicsles, en ik hoorde van Amelia zelfs in de medidatie-les..
En als je een huis binnengaat moet je altijd je schoenen uitdoen en slippers aan.
Mijn gastouders hebben dus een altaar in hun kamer, en daar wordt ook regelmatig wat geofferd. Als mijn gastvader brood maakt of iets anders wordt er vaak een stukje bij een afbeelding van een god neergezet met een kaarsje.

Ik dacht dat ik niet zoveel te vertellen had maar het is toch weer een heel verhaal geworden.. Helaas heb ik niet heel veel foto’s. Als het goed is ga ik volgend weekend weer een weekendje weg, en ik zal veel foto’s maken!
Liefs,
Winnie